Angst in de nacht
Ze schrikt wakker. Haar adem stokt in haar keel.
Ze durft niet meer in te ademen.
En eigenlijk ook niet meer uit te ademen.
Dat maakt immers net zo veel geluid!
Zelfs lucht laten ontsnappen, via haar neus, zou te veel geluid maken.
Ook bewegen durft ze niet.
Elke beweging zou zichtbaar zijn, ook onder het dikke winter dekbed.
Maar wat moet ze dan.
Ze voelt dat de paniek het van haar overneemt.
God wat is ze bang.
Ze voelt dat ze iets moet met de lucht in haar longen.
Ze verzamelt alle moed, uit de puntjes van haar tenen.
En heel zachtjes laat ze de lucht via haar mond ontsnappen.
En even zachtjes laat ze ook heel voorzichtig lucht via haar neusvleugels naar binnen stromen.
Intussen bonkt haar hart bijna haar borst uit.
Dat moet ook hoorbaar zijn van onder het dekbed.
De adrenaline giert door haar lijf.
Ze krijgt hier en daar kramp van het stokstijf stil liggen.
“Beweegt daar nu iets?”
Ze weet het niet.
“Ja, er beweegt iets!”, ze weet het nu zeker.
En dan, heel zachtjes en rustig hoort ze zijn stem.
“Ik ben het lief. Je hoeft niet bang te zijn.
Er kan je niets meer gebeuren. Ik ben hier en ik bescherm je.
Het is nu en niet toen.”
Ze slaakt een hele diepe zucht en haalt heel diep adem.
Langzaam ontspannen haar verkrampte spieren ook weer.
Waar het vandaan komt, ze weet het niet. En ze zal het waarschijnlijk nooit weten.
Die alles overheersende angst, die, altijd in de diepe, donkere nacht, opkomt.
En nu is ze veilig. Met haar lief naast haar, hoeft ze ’s nachts niet lang meer bang te zijn.
Hij weet het. Hij weet dat ze zich niet durft te bewegen als deze angst haar overneemt.
Hij weet wat hij moet doen. Hij hoeft alleen maar wakker te worden en er voor haar te zijn.
Haar terug te halen naar het nu en laten voelen dat het nu veilig is.
Dat is genoeg.
Over en voor de ezels!
Op dit moment schrijf ik een verhaal over de ezel Haritomeini en haar kleinzoon Orfeas. Beide ezels zijn opgevangen in de ezelopvang van Barbara en Fanis. Zodra dit verhaal klaar is, wordt het hier gepubliceerd.
Afscheid nemen
Afscheid nemen Vandaag begeleiden wij een lieve man naar zijn laatste rustplaats; levenspartner, vader, opa, vriend, collega, buurman. Afscheid neem ik niet vandaag. Dat hebben we de afgelopen jaren in kleine en soms grote stappen al gedaan. Feesten hebben we gevierd,...
Haar adem stokt in haar keel….
Haar adem stokt in haar keel… Haar adem stokt in haar keel…. Nog een paar stappen. Het zijn nog maar een paar stappen. Twee of drie. Misschien vier. Maar wat een afstand! Dan zie ik haar borst omhoog komen. En komt er een zucht. En dan nog een. Ze kijkt naar mij....
Tegenwind
Tegenwind Wat doet ’t met je? Vecht je er tegen? Of geef je op? Of voel je, net als ik, de steun van jouw systeem van herkomst. Tegen de wind in lopende voel ik dat ze me steunen. Draai ik me om, voel ik dat ik op hen mag en kan leunen. In beide gevallen ga ik...
Herfst
Herfst Grijs-witte lucht en af en toe een spetter regen Linnen jas en teenslippers zijn vervangen door waxcoat en gevoerde, waterdichte laarzen. Af en toe komen de handschoenen al uit de jaszak Scherpe V-formaties en V-formaties in “aanbouw” Geschreeuw van de kraaien...
Leef je leven, leef je droom
Leef je leven, leef je dromen We zitten tegenover elkaar. Ik schuif mijn stoel wat dichter naar haar toe en vraag of ze mij aan kan kijken. De vraag, die ik haar zojuist heb gesteld lijkt makkelijk en ik weet zelf ook goed hoe makkelijk die gesteld is en hoe moeilijk...
“Je moet het zelf doen….”
“Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen” Ik lig op bed en kan ik de slaap niet goed vatten. Het was een mooie dag en die middag had ik een opstelling gedaan voor een jonge vrouw. Een opstelling met als basis een groot thema. En gezien de...
“Niet over praten!”
"Niet over praten!" Ze zit in een grote, ouderwetse fauteuil tegenover mij. Hij loopt heen en weer tussen de keuken en de woonkamer. Ik ken deze lieve, oude mensen niet. Sterker nog, ik heb ze nog geen half uur geleden voor het eerst de hand geschud in de deur van hun...
Loslaten
Loslaten Ze legt haar hand op de mijne en kijkt me aan. Ik pak haar hand en kijk in haar ogen. Op een bepaalde manier is het alsof ik in een spiegel kijk, maar dan één die zo’n 40 jaar overslaat. Ze is moe, zo moe! Haar hele leven heeft ze gezorgd. Voor haar ouders,...
Natuurlijk; ik mag aan het werk!
Natuurlijk; ik mag aan het werk! Voor me vliegt een groep eenden op uit de sloot. Inmiddels schrik ik daar niet meer van. Rechts van me vliegt één van de zilverreigers op. Ook dat gebeurt telkens weer. En links van me hangt een valkje biddend boven een prooi (ik hoor...
